Skręcenie stawu skokowego, nazywane skręceniem kostki, zdarza się bardzo często. W niektórych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna.
Staw skokowy
Uszkodzenia spowodowane są przede wszystkim przekroczeniem wytrzymałości mechanicznej stawu, najczęściej powoduje je: upadek, skręcenia kończyny, przeciążenie spowodowane wysiłkiem fizycznym, braku prawidłowego przygotowania fizycznego, złe obuwie, otyłość.
Skręcenie klasyfikujemy w 3 stopniowej skali:
- Pierwszy stopień – niewielkie naciągnięcie lub naderwanie więzadeł, brak objawów niestabilności lub nieznacznie wyczuwalne, niewielki ból, obrzęk i ograniczenie ruchomości stawu.
- Drugi stopień – częściowe zerwanie włókien więzadłowych, niewielka niestabilność, znaczna bolesność, obrzęk i ograniczenie ruchów.
- Trzeci stopień – całkowite zerwanie włókien więzadłowych, duży obrzęk i bolesność.
Objawy kontuzji stawu skokowego
Objawy ciężkiego uszkodzenia stawu skokowego:
- obrzęk oraz wylew podskórny krwi w okolicy kostki bocznej,
- ból w czasie ucisku poniżej i do przodu od kostki bocznej,
- trudności w chodzeniu, wspięciu na palce,
- ograniczenie ruchu w stawie,
- niestabilność stawu.
Co robić w przypadku urazu?
Leczenie skręcenia stawu skokowego jest zależne od stopnia tej kontuzji.
- I stopień – można go wyleczyć w warunkach domowych, wystarczają zimne kompresy, odpoczynek, ograniczenie chodzenia, unikanie aktywności ruchowej, usztywnienie kostki opaską elastyczną lub bandażem;
- II stopień – należy skonsultować uraz z ortopedą; w leczeniu najczęściej są stosowane żele o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym oraz przeciwobrzękowym, poza tym osoba nosi stabilizator z usztywnieniem bocznym – usztywnia on stopę i uniemożliwia jej ruchy na boki. W przypadku znacznego ograniczenia ruchu ortopeda stosuje profilaktykę przeciwzakrzepową, czyli zastrzyki z heparyną. Poza tym ważna w powrocie do pełnej sprawności jest specjalistyczna rehabilitacja.
- III stopień – w leczeniu skręcenia stawu skokowego stosuje się dwie metody: ortopeda może zlecić założenie opatrunku gipsowego na okres 2-3 tygodni, a przez następne 3 tygodnie stabilizator lub założenie stabilizatora bezpośrednio po stwierdzeniu urazu. Obie te metody są uważane za skuteczne, jednak więcej korzyści płynie z zakładania gipsu, gdyż całkowite unieruchomienie stawu skokowego szybciej łagodzi ból oraz uniemożliwia pogłębienie się urazu.
Może być również potrzebny zabieg chirurgiczny. Polega on na wzmocnieniu stawu za pomocą duplikacji torebki stawowej, którą się przecina, zakłada jej brzegi na siebie, aby była ciaśniejsza oraz zszywa. Taka operacja trwa zazwyczaj 1- 2 godziny w zależności od tego, czy jest połączony z artroskopią. Po zabiegu zakłada się gips na 6 tygodni, po upływie tego czasu na następne półtora tygodnia zakłada się stabilizator i rozpoczyna rehabilitację. Cały powrót do pełnej sprawności trwa około 3 miesiące.
